W szkołach coraz częściej mamy do czynienia z dziećmi, które mają kłopoty z opanowaniem techniki czytania czy kształtnego i poprawnego pisania. Nie zawsze oznacza to jednak, że dzieci za mało przykładają się do nauki. Przyczyny mogą być różne i mogą mieć swoje podłoże w  specyficznych uwarunkowaniach rozwoju dziecka i wiązać się z  zaburzeniami rozwoju.
Towarzystwo Dysleksji im. Ortona opublikowało najnowszą definicję takich zaburzeń twierdząc iż “dysleksja jest jednym z  wielu rodzajów trudności w uczeniu się. Jest to specyficzne zaburzenie o  podłożu językowym uwarunkowane strukturą centralnego układu nerwowego”
Często od dysleksji, tj. trudności w czytaniu, odróżnia się dysgrafię czyli kłopoty z uzyskaniem dobrego poziomu graficznego pisma i  dysortografię czyli niemożność nabycia umiejętności poprawnej pisowni.
Nie ma właściwie jednoznacznych kryteriów określających dysleksję. Niektórzy uczniowie kierowani są na badania i rozpoznawani jako dzieci ewidentnie dyslektyczne, natomiast ci, z problemem mniej rzucającym się w  oczy i lepszymi wynikami badań psychologicznych radzą sobie w zespole klasowym wspomagani przez nauczycieli.
        Dysleksja rozwojowa to specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu u dzieci o prawidłowym rozwoju umysłowym. Trudności te spowodowane są zaburzeniami niektórych funkcji poznawczych, motorycznych i ich współdziałania (spostrzegania wzrokowego, słuchowego, dotykowo-kinestetycznego, uwagi, pamięci wzrokowej, słuchowej, ruchowej, lateralizacji).
Uważa się, że o  dysleksję podejrzewać można uczniów, którzy pomimo przeciętnej lub wysokiej inteligencji wykazują niektóre z następujących objawów:

• opóźnienie w nauce czytania i pisania,
• widoczne kłopoty z opanowaniem poprawnej pisowni,
• niepewność w określaniu czasu i kierunków,
• rażące kłopoty z przyporządkowaniu dźwięków mowy symbolom graficznym,
• trudności w nauczeniu się działań matematycznych,
• kłopoty w ustawieniu symboli w logicznej kolejności (liter w alfabecie, nazw miesięcy)
• trudności z uczeniem się języków obcych,

Specyficzne błędy uczniów klas młodszych to przede wszystkim:

• trudności w różnicowaniu liter: b-p, d-b, p-g, n-u.
• słaby poziom prac pisemnych,
• niewłaściwy dobór liter do głosek podobnych fonetycznie np.:t-d, b-p, m-n, 
• niewłaściwe stosowanie wielkich i małych liter,
• trudności w różnicowaniu wyrazów podobnie brzmiących (bąk- pąk),
• zapisywanie wyrazów na różne sposoby (szyja- szja-szyia ),
• mylenie liter podczas pisania,
• brak lub niewłaściwe stosowanie interpunkcji, 
• złe rozmieszczenie pracy pisemnej w przestrzeni.

Trudności w czytaniu i pisaniu ujawniają się dopiero w szkole, ale już w okresie przedszkolnym można zauważyć objawy , które cechują tzw. “dzieci z  ryzyka dysleksji”. Zauważamy u nich:

• opóźniony rozwój mowy,
• opóźniony rozwój ruchowy (utrudnione raczkowanie, małą sprawność podczas zabaw), 
• trudności z wypowiadaniem złożonych wyrazów, wadliwą wymowę,
• trudności z rozpoznawaniem rymów, zapamiętywaniem nazw miesięcy, rozumieniem dłuższych poleceń, uczeniem się wierszy, piosenek, 
• trudności z wykonywaniem układanek, i odtwarzaniem wzorów graficznych,
• mylenie prawej i lewej ręki,
• obuoczność i zbyt długo utrzymująca się oburęczność .

Przyczyny występowania dysleksji.

Etiologia dysleksji dokładnie nie jest znana, ale istnieją pewne uogólniena:
Wyróżnia się zwykle 5 podstawowych koncepcji , mówiących o przyczynach dysleksji: 

• genetyczną – przyczyną zaburzeń i podłożem trudności w czytaniu i pisaniu są geny przekazywane z pokolenia na pokolenie,

• opóźnionego dojrzewania ośrodkowego układu nerwowego (zaburzenia dyslektyczne są związane ze spowolnieniem dojrzewania tego układu) spowodowane przez takie czynniki jak geny czy hormony.

• organiczną – przyczyną są mikrouszkodzenia tych okolic mózgu, które szczególnie uczestniczą w procesie czytania i pisania; związane jest to ze szkodliwymi czynnikami chemicznymi, fizycznymi i biologicznymi odziaływującymi na ośrodkowy układ nerwowy w okresie okołoporodowym

• hormonalną – niedokształcenie niektórych okolic kory mózgowej (zablokowanie lewej półkuli mózgowej czyli tej, która jest związana z mową.

• psychogenną – zaburzenia emocjonalne spowodowane przez stres i urazy psychiczne.

W ostatnich latach w Polsce znacznie wzrosła znajomość problematyki dysleksji i dzieci dotknięte tym problemem mogą liczyć na fachową diagnozę i pomoc nauczycieli, psychologów, pedagogów, logopedów i  terapeutów. 

• Wskazane jest sprawdzanie wiadomości dziecka tylko poprzez “odpytywanie” - bez oceniania prac pisemnych.
• dziecku dyslektycznemu należy dać czas na tzw. ”zebranie myśli”,
• Należy zadbać o to, by dziecko siedziało w klasie blisko nauczyciela, aby w  każdej chwili mógł on pomóc mu w pracy na lekcjach.
• Nauczyciel powinien bacznie obserwować czy dziecko nadąża za tokiem lekcji.
• Nie należy dziecka dyslektycznego odpytywać głośnego czytania (pozwoli to uniknąć niepotrzebnego stresu)
• Prace pisemne powinny być oceniane pod kątem treści, wiedzy, stylistyki a nie pod kątem poprawności ortograficznej.